Sinds het begin van de menselijk beschavingen hebben in alle culturen mensen in kringen gezeten. Ieder van ons heeft voorouders die in cirkels bij elkaar zaten. Misschien in een hut of rond een vuur, drummend, zingend, dansend, verhalen vertellend, grappen vertellend, gevoelens en gedachten delend. Het leven werd gedeeld.

In die kringen vonden mensen oplossingen voor hun problemen, werden conflict bekeken, bewust beslissingen genomen. Er werd gelachen, gevierd en gerouwd samen. Alle mogelijk onderwerpen werden er besproken: ouderschap, seksuele intimitieit, relaties, het leven in de gemeenschap, gezondheid, ontspanning, hun levensdoelen, missie, vrouwelijkheid, het leven, de dood...

Het zitten in een cirkel creëert ruimte om te zijn wie  we zijn en wie willen zijn.  Cirkels nemen ons even mee uit de ratrace van het leven en maakt ruimte voor zelfreflectie, groei en ontwikkeling. We worden ondersteund en ondersteunen anderen tijdens hun reis.

 Vandaag zijn vrouwencirkel een ware zeldzaamheid. Ons levensritme is ongezien, de ballen die we als vrouw en moeder tegelijk inde lucht houden niet menselijk. 

Ik vind dit een catastrofe voor de evolutie van de mensheid. Meer dan ooit is het van vitaal belang dat we als vrouwen met kinderen opnieuw contact opnemen met andere vrouwen met kinderen als we onze authentieke vrouwelijkheid willen terugwinnen en de best mogelijke vrouw en moeder in dit leven willen worden. Niet alleen voor onszelf, maar ook voor de andere mensen in ons leven en voor het voortbestaan van de mens als soort tout court.