Kun je de tijd herinneren dat je last van je hormonen had en humeurig was? Je had last van puistjes, je lichaam groeide op vreemde plekken; snel ook. En tegelijkertijd verwachtten mensen van je dat je volwassener was.
Je was een puber, nietwaar? Van een kind veranderde je in een adolescent.
We zouden adolescenten nooit aandoen wat we in het Westen vandaag moeders aandoen en wat we hen zeggen.
"Doe gewoon voort."
"Het is niet normaal als je het lastig vindt."
" Hoe jij je voelt is abnormaal. Waar klaag je over?"
Adolescenten kunnen rekenen op ons begrip. We begrijpen het omdat we hun proces zien als een ontwikkeling waar ze doorheen moeten. En dus hebben we voor adolescenten geduld en empathie.
Er zijn ook hele bibliotheken bij elkaar geschreven geschreven over de ontwikkeling tot adolescent. En voor de overgang naar het moederschap hebben we niet eens een woord. We hebben er een nodig.
Misschien komt het omdat onze maatschappij de vrouw geen ontwikkelingsperiode toelaat om moeder te worden en een nieuw evenwicht te vinden.
En bijgevolg.... keren vele vrouwen/moeders zich naar binnen. We veroordelen onszelf (omdat we geen goede moeder zijn, het niet aan kunnen). We pushen onszelf opnieuw en opnieuw. We proberen de vrouw van voor het moederschap te zijn en te blijven zijn. We worden ziek. Onze emoties gaan soms alle kanten uit. Ze zijn er teveel of te weinig. We veroordelen onszelf vaak op een heel diepe laag om wie we zijn (of eerder niet zijn).
1 - op - 1 gesprekken voor moeders die een klankbord kunnen gebruiken
ER IS EEN REDEN, EEN VERKLARING WAAROM JIJ JE VOELT ZOALS JIJ JE VOELT.
EN NEEN, HET IS NIET ZOMAAR UW EIGEN SCHULD.
ZOEVEN DEZE VRAGEN OOK REGELMATIG DOOR JE HOOFD?
Hoe moet ik dit in godsnaam voor elkaar krijgen?
Hoe kan ik er voor haar / hem zijn, en toch mezelf blijven?
Hoe kan ik er voor zijn/haar broer/zus zijn zonder compleet uitgewrongen te geraken?
Hoe kan ik het eind van de dag doorkomen zonder leeg te zijn en te roepen uit pure uitputting?
Hoe kan ik deftig moederen, en tegelijk niet alle dromen die ik had gewoon opgeven?
Is het wel normaal en ok dat ik dit en dat (en dat ook nog) verschrikkelijk vindt aan het moeder zijn?
Ben ik nog steeds een goede moeder als ik mijn opgebouwde carrière niet wil opgeven?
Ben ik geen looser als ik mijn opgebouwde carrière laat voor wat ze is en iets (soms compleet) anders ga doen of thuismoeder word?
Waar is de 'wij zijn evenveel waard" in mijn relatie naartoe?
Waarom moet ik dat hier allemaal fiksen en organiseren en oplossen?
Wat ben ik hier vandaag nog eigenlijk? Wie ben ik eigenlijk?
Wil ik nog steeds hetzelfde dat ik vroeger wou?
De beste mogelijk moeder voor mijn kind(eren) zijn, betekent dit dan dat ik sommige dingen gewoon los moet laten?
En als ik dat niet los moet laten? How the f*** ga ik dat dan allemaal geregeld krijgen?
Deze lijst is onnoemlijk te kort als we zouden willen opsommen op welke manieren moeders vandaag soms (lees: vaak) in de knoop geraken met zichzelf of met anderen.
DEZE VRAGEN HOUDEN HÉÉÉÉÉÉÉL VEEL VROUWEN BEZIG
We denken dat we ons leven gewoon kunnen compartimenteren: zijn wie we waren op het werk, en thuis de moeder zijn. Gewoon alsof het niets is kunnen switchen tussen werken en moederen en dan 's avonds met een simpele druk op de knop de passie ook nog even aanzetten. We beschouwen onszelf een beetje als een robot. Met een to do lijst die de hele tijd luid ins hoofd wordt afgespeeld en half verdoofd rondlopend. Nooit écht aanwezig want we zijn altijd al twee stappen verder aan het denken of zijn met ons gedachten bij iets dat gisteren gebeurde (en we nog moeten fiksen).
Dat is wat de maatschappij verwacht van ons. Er wordt van hedendaagse vrouwen met kinderen verwacht dat we onze kinderen opvoeden en tegelijk op alle andere domeinen in ons leven dezelfde vrouw blijven die we waren van vóór we moeder werden.
Alsof "moeder zijn" gewoon iets is dat je toevoegt op LinkedIn. Zonder enige verder aanpassing te doen.
Aanpassingen maken wordt ons ook niet echt toegestaan. We worden verwacht de vrouw te zijn van, de zus van, de dochter de vriend die we altijd geweest zijn.
Op het werk moeten we terug in dezelfde stoel gaan zitten als de persoon die we daarvoor ook waren. Alsof we gewoon even op vakantie zijn geweest en er verder niet echt iets ingrijpend is gebeurt met ons als mens.
Ik deed dat ook. Samen met miljoenen andere mensen op de wereld. Ik had "moeder zijn" gewoon toegevoegd aan mijn lijstje en ging er van uit dat de dingen wel gingen beter worden. Op een dag. Ooit. Ik veranderde mezelf gewoon in een superwoman om alles voor elkaar te blijven krijgen. Wat IK nodig had, dat kwam helemaal onderaan te stapel te liggen.
Ik dacht vaak dat het gewoon aan mij lag. En ik snapte er geen h** van: hoe deden al die andere moeders dat??? Ik voelde mij geregeld werkelijk mi-se-ra-bel.
Maar er is een reden dat wij ons voelen zoals we ons voelen. Er is ook een woord voor. Er zijn boeken volgeschreven over de ontwikkeling tot adolescent en we hebben niet eens een woord dat de overgang naar het moederschap beschrijft. We hebben er een nodig.
In een essay dat niet meer wordt uitgegeven, geschreven in 1973 door Dana Raphael, staat eindelijk een nuttige term om dit onderwerp te omkaderen:
MATRESCENCE.
/mæˈtres.ənts/
Ik schat de kans reëel dat je er nooit over hoorde. Het is een term die - niet geheel toevallig klinkt als 'adolescence' - verwijst naar de enorme identiteitsverandering die optreedt bij een vrouw als ze moeder wordt en zich een weg baant doorheen het moederschap.
In mijn eigen woorden omschrijf ik Matrescence als volgt: als we moeder worden dan is er vanaf dat moment een voor en een na. De periode waarin we waren wie we waren als een vrouw, en de moeder die geworden zijn. Je kan niet meer terug. Je kan net zomin terug als een peuter die leert spreken en in de wereld van de taal terecht komt. Ook die peuter kan nooit meer terug naar de periode voor er taal was. Het is een geheel nieuwe fase.
Dat moment is heel voelbaar. Je voelt de aanwezigheid van beide. Net zoals eb en vloed maken ze fundamenteel deel uitmaken van je leven. Ja, de meesten onder ons zien hun kinderen oprecht doodgraag, maar we willen ze soms ook graag even kwijt. Dat is vaak een van de redenen waarom we ook buitenshuis werk (onder welk vorm dan ook) gaan opnemen. En dan missen we ze als we op het werk zijn.
Matrescence is de reden waarom we nu we moeder zijn opeens anders kunnen gaan denken over politiek, geldzaken, seks, vrienden en (doorgaans) ook de relatie met onze partner.
Het is omdat we niet meer zijn wie we waren. En we daar ook nooit meer naar terug kunnen. We worden op een of andere manier een beetje iemand nieuw.
Matrescence is het ontdekken van hoe het moederschap jou als mens verandert, hoe nieuwe evenwichten worden gezocht en gevonden in álle domeinen van jouw leven. Het gaat over wie jij vandaag bent.
HOE KAN IK JOU HELPEN ?
Soms vlot dat niet zo goed, dat vinden van nieuwe evenwichten. En dat kan zich uiten op heel verschillende manieren. Misschien is het voor jou duidelijk waar je precies last van hebt, misschien ook niet. Misschien vallen er op dit moment weinig andere woorden aan te geven dan dat het ergens een algemeen gevoel is van onbehagen, een onrust .
In elk geval kan het ertoe leiden dat er bij jou een vraag ontstaat naar verandering en je erover willen spreken. Door erover te spreken en stil te staan krijgen we niet alleen zicht over wat je bezig houdt en hoe je wat in de soep geraakt bent met jezelf en/of anderen. Je krijgt ook nieuwe inzichten waardoor het duidelijk wordt hoe het anders kan, welke andere keuzes ook gemaakt kunnen worden.
Dit alles loopt langs een startend traject van drie maanden en omvat:
Eerste gesprek waarin je zelf kan ervaren hoe het er aan toe gaat. We krijgen helder krijgen waarom je vandaag deze stap zet, waar je tegenaan loopt, wat je zou willen en gaan met iets meteen samen aan de slag.
Duur: 45 minuten
Set-up samenwerkingsgesprek waarin we helder krijgen waarom je vandaag deze stap zet, waar je tegenaan loopt, wat je zou willen en hoe we hier samen mee aan de slag kunnen?
Duur: 20 minuten
5 Gesprekken waarin we samen de diepte in duiken om je verhaal te (re)construeren en stil te staan waar je vandaag mee worstelt( met jezelf of in contact met anderen)
Duur: 50 minuten
Afsluitend gesprek waarin we evalueren waar je vandaag staat. Is er nog nood aan bijkomende gesprekken? Heb je nog andere zaken nodig? .
Duur: 45 minuten
€637
Mijn tijd.
Ik bepaal waarover ik wil spreken.
Dat is vrijheid.
Het doet zo'n deugd te mogen en kunnen spreken.
Je luistert.
Je zegt weinig.
Maar wat je zegt, brengt mij tot inzicht.
- Ilse , moeder van 2 kinderen.
Ik heb een filter-probleem. Alles komt binnen. Het is vaak overspoelend en soms beangstigend.
Doorheen de sessies heb ik oplossingen gevonden. De momenten van overspoeling zijn er nog. Maar zijn 'niets' meer in vergelijking met vroeger.
- Lilly, moeder van 3 kinderen
Mijn lijf was zo moe. ik had overal pijn.
Ze zeiden mij:
"burn-out".
Maar mijn lijf had geen lek, het was aan flarden. Ik heb er nooit naar geluisterd; wist niet dat ik er een had.
Vandaag kan ik mijn lijf voelen. Ik stop als iets niet goed is voor mij.
Ik kon letterlijk niets meer.
Vandaag leef ik.
Noémie, éindelijk mama
Ik ben niet alwetend. Ik heb niet alle antwoorden. Soms ben ik mis, heb ik dagen waar het ook bij mij allemaal in het honderd loopt of ik even vijf minuten uithuil op het pleintje voor mijn deur.. Er zijn dagen dat ook ik twijfel aan mezelf, aan wat ik doe; net zoals de rest van de wereld.
Maar mijn belofte aan jou is dat ik jou het beste geef van wat ik tot hiertoe heb opgebouwd als professional en mens. Verwacht van mij niet de perfectie. Verwacht je wel aan rake vragen die je soms al eens uit je comfortzone lokken, humor, je af en toe een spiegel voorhouden en mijn absoluut toegewijd zijn om je te helpen met wat je als vrouw en moeder ook bezig houdt.
Als je nog steeds aan het lezen bent, dankjewel alvast. Ik hoop dat dit het begin kan zijn van onze samenwerkingsrelatie.
Ik ben erg benieuwd naar wie jij bent, naar jouw verhaal.
Zoals je misschien intussen weet breng ik een deel van mijn professionele tijd door in de digitale wereld. Als we nog niet met elkaar verbonden zijn op Instagram, laat ons elkaar ook daar ontmoeten. Je kan me ook vinden op Facebook en Youtube.
OVER MIJ
MOEDERGESPREKKEN.
PODCAST
In deze reeks ga ik samen met moeders zitten en laat je luisteren naar gesprekken die je niet zo gemakkelijk hoort buiten de muren van een therapiepraktijk. Het zijn intieme, persoonlijke gesprekken waarin we samen (anoniem) even de diepte in duiken.
Geen van deze vrouwen zijn mijn patiënten. Het betreft steeds een eenmalige gesprek dat vertrekt vanuit een vraag. Een vraag die geen eenduidig antwoord heeft. Wel een die richting geeft en naar het einde van het gesprek toe naast hopelijk heel wat lol ook een aantal nieuwe inzichten bracht, nieuwe sporen die men kan bewandelen.
We spreken over the good, the bad and the ugly wat betreft het moederzijn in de moderne 21ste eeuw. Het is een reis die we samen maken.
