top of page

Moederen op vakantie, tussen tantrums en tranen

Foto van schrijver: Rebekka RogiestRebekka Rogiest


Ah, de zomervakantie. Nu met het langverwachte streepje zon. Het is de tijd van het jaar waar we als ouders elk jaar reikhalzend naar uitkijken. We dromen van zonovergoten stranden, ontspannen wandelingen en rustige avonden onder de sterrenhemel. Maar de realiteit van vakanties met jonge kinderen (en ik kan erover meespreken met mijn twee dochters van vijf en zes jaar), is vaak heel anders. Het idyllische plaatje van de perfecte vakantie kan snel omslaan in een achtbaan van terreur en tantrums die alles dreigen te vergallen. Het kan ook bij u zomaar gebeuren.


Het begint al bij het inpakken. (Tip van de dag: probeer je jonge kinderen op dat moment elders onder te brengen.) De onervaren moeder die ik enkele jaren geleden was, deed maar wat. En het deed mijn stresslevels en valiezen compleet ontploffen. Terwijl ik zorgvuldig probeerde alles in te pakken wat we nodig hadden (met op voorhand gemaakte lijstjes), van kleding tot speelgoed en medische benodigdheden, renden mijn dochters als wervelwinden door het huis. “Mama, mag deze knuffel ook mee?” “Ik wil niet dat mijn jurk in die koffer zit, die moet apart!” Het voelde alsof ik een militaire operatie leidde, terwijl ik eigenlijk gewoon een ontspannen vakantie wou voorbereiden.


De autorit naar je bestemming is vaak ook een voorproefje van wat komen gaat. Ondanks alle voorbereidingen – snacks, spelletjes, muziek – krijg je de onvermijdelijke vraag “Zijn we er al?”; nauwelijks te vermijden. Na twintig keer antwoorden en proberen de vrede te bewaren op de achterbank, voel je de stress al ophopen. En dat is nog maar het begin. Je bent op dat moment mogelijks net je provincie uit.


Op de bestemming aangekomen, hopen wij moeders op een rustige start, maar het inchecken in het vakantiehuisje of hotel is een uitdaging op zich. De kinderen zijn moe en ongeduldig na de reis, en het duurt niet lang voordat de eerste tranen vloeien. “Ik wil nú naar het zwembad!” “Nee, ik wil eerst ijsjes!” Terwijl je man en jij proberen alles uit te pakken en jullie te settelen (nou, vooral jij want als je dit aan je man over laat is de kans klein dat je over een half uur nog weet waar wat ligt; no offence naar mannen toe, maar eerlijk is eerlijk), lijkt het alsof de kinderen een eigen agenda hebben, vol met onmiddellijke verlangens en onvervulde wensen. Als je dan voor een roadtrip van 3 weken staat met een veelvoud van in- en uitchecken dan wens ik je heel erg veel succes en geen strong-willed children of kinderen met andere uitdagingen.


Vervolgens zijn er de uitstapjes. Die zorgvuldig geplande dag naar het pretpark of het strand, waar je hoopt dat iedereen plezier heeft, kan snel omslaan in chaos. De ene wil naar de achtbaan, de andere naar de draaimolen, nog een andere blijft gewoon standbeeldstil staan en je man… Waar is die nou weer?


Het ene moment lachen ze, het volgende moment liggen ze op de grond te schreeuwen omdat de rij te lang is, het ijsje op de grond is gevallen of de ene zus de ander zus met een vinger in de arm heeft geprikt. Het is een delicate dans van compromissen sluiten, sussen en proberen iedereen gelukkig te houden. Tip 2: “dump” je kinderen elke dag minstens een uur bij je man/partner en ga even iets op je eentje doen. Slapen, naar de stenen kijken, masturberen, een boek lezen, je een glas wijn inschenken. I don’t care, maar elke dag minimum 60 minuten alleen met jezelf. Wees je eigen beste vriend*.


Etenstijd kan een veldslag zijn. In een vreemd land met onbekend eten, worden kinderen zo mogelijk nog meer kieskeurig. “Ik lust dit niet!” “Dit smaakt raar!” De restaurantbezoeken die je je had voorgesteld als gezellige familietijd, veranderen in stressvolle momenten van onderhandelen en overtuigen om in ieder geval iets te eten. Je bent niet de enige moeder in het restaurant die probeert rustig te blijven en niet toe te geven aan je eigen frustraties. Niet de enige moeder die zich wanhopig en uitgeput voelt.


En dan, na een lange dag, zijn er de avonden. Het moment waarop we als ouders hopen op een beetje rust, na een lange dag vol activiteiten en emoties. Maar jonge kinderen hebben vaak een andere energie. Ze zijn overprikkeld van de nieuwe ervaringen, en de gebruikelijke bedtijdrituelen lijken te zijn opgelost in de vakantielucht. De ene wil niet slapen zonder haar favoriete verhaal, de andere blijft vragen om water en toiletbezoeken. Het duurt vaak uren voordat er eindelijk stilte is.


Op zulke momenten kan ook ik me net zoals elke andere moeder de vraag stellen waarom we überhaupt op vakantie gaan. Maar dan herinner ik me dat het niet alleen gaat om de perfecte foto’s of de ideale momenten waar moeders Instagram en TikTok mee overladen (vaker wel dan niet in scène gezet of gepost zonder mentioning van welk drama zich voor of na het nemen van die prachtige foto afspeelde).


Vakantie gaat om het samen zijn, weg van het werk en telefoons die ons steeds wegtrekken naar andere universa. Dat wil ook zeggen veel vaker dan in het gewone, niet-vakantie leven op elkaars lip leven. Uiteraard verhoogt dat voor alle expeditieleden de kans op drama’s significant. En toch, te midden van al dat gaat het om het creëren van herinneringen, zelfs als die herinneringen vervuld zijn van kleine drama’s en grote emoties.


Vakanties met mijn jonge kinderen, is een wekenlang durende oefening in het bijstellen van verwachtingen. In het nog meer dan anders flexibel zijn in denken en doen, in het accepteren dat dingen echt, écht niet altijd volgens plan gaan. En niet te vergeten, om de kleine momenten van geluk en verbinding te koesteren, hoe vluchtig ze ook mogen zijn.


Ik kan genieten van het domme moppen tappen met mijn man tijdens de momenten in de wagen dat ze even tablet kijken met koptelefoon. Lachen tijdens een spontaan spel, een knuffel na een tranenbui, een broccoli die in dit land toch ook lekker blijkt te zijn. Dit alles in de wetenschap dat de volgende scène met een stervende zwaan er zit aan te komen.


Vakanties met jonge kinderen (en we hebben het nog niet eens over pubers gehad) kunnen hectisch en chaotisch zijn. Zíjn hectisch en chaotisch. En ondanks de terreur en tantrums die werkelijk alles dreigen te vergallen ook schoon. Heel erg schoon en “mopperig”.




Afbeelding - eigen dochter in staking Wees je eigen beste vriend* - liedje uit Sneeuwwitje, Het Geluidshuis. Dik aan te raden.



58 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


bottom of page