Simone Biles, een naam die synoniem staat met uitzonderlijke atletische prestaties, staat dezer dagen in de kranten. Niet alleen omwille van haar unieke prestaties, niet om te spreken over het seksueel geweld waar ze in het verleden slachtoffer van was, niet om haar mentale staat te bespreken. Ze staat met drukletters te koppen in menig krant omwille van haar haar. Haar HAAR!
Het is schrijnend dat zelfs een atlete van haar kaliber, een vrouw die de grenzen van het onmogelijke heeft verlegd en ons keer op keer heeft versteld doen staan, zich moet verdedigen tegen kritiek op haar uiterlijk. Wanneer we de kapsels van andere vrouwen bekritiseren, zelfs na het winnen van een gouden medaille, worden we als vrouw die we zijn ondermijnd.
Ik weet niet wat jij denkt, maar het lijkt me dat voor vrouwen het narratief altijd hetzelfde is: wees een atleet, maar zie er aantrekkelijk uit terwijl je het doet. Wees zelfverzekerd, maar niet té zelfverzekerd, want dan lijk je arrogant. Wees sterk, maar niet té sterk, want dat is te mannelijk. Lach terwijl je het onmogelijke doet, want anders lijk je nors, maar lach niet té hard, want dan neem je het niet serieus genoeg.
Voor moeders geldt hetzelfde. Ook zij worden voortdurend geconfronteerd met onmogelijke verwachtingen. Ze moeten perfecte opvoeders zijn, een succesvolle carrière hebben, een stralend huis onderhouden, en er altijd piekfijn uitzien. Net als bij topsporters, lijken de prestaties van moeders nooit genoeg te zijn.
In welke mate is dit ook het product van de Kerk? Eeuwenlang zwaaide de Kerk in Europa de plak. Maria werd aanbeden. Maria werd voorgesteld als de ultieme moeder: een maagd die bevalt, haar kind onvoorwaardelijk steunt en zijn lichaam vasthoudt wanneer hij sterft, terwijl de vader er niet eens was. Die woont immers in de hemel.
Naar dat beeld werden en worden vandaag nog steeds gezinnen en bij uitbreiding de hele maatschappij georganiseerd. Het hele concept van de perfecte vrouw, dat nog steeds ons denken beïnvloedt, is gebaseerd op deze onmogelijke standaarden. In ons post-de-kerk-tijdperk zwaait dit beeld van onbereikbare perfectie nog steeds de plak.
Simone Biles staat in de krant omwille van haar haar. Waarom kunnen mensen niet gewoon verbluft zijn door het pure talent van atleten en de toewijding van moeders? Wat scheelt er met iedereen? Geen enkele man in de geschiedenis van de Olympische Spelen heeft ooit de krantenkoppen gehaald vanwege zijn kapsel, tenzij ik iets heb gemist. En net zo min worden vaders onderworpen aan dezelfde intense scrutinering als moeders.
We moeten stoppen met het projecteren van onrealistische verwachtingen op vrouwen, zowel op het veld als thuis. Simone Biles verdient niets dan respect en bewondering voor haar prestaties. Haar haar, of dat van enige andere vrouw, zou nooit ter discussie moeten staan.
Het enige waar mijn aandacht - en hopelijk ook de uwe - naartoe gaat, is: de onmiskenbare kracht, vaardigheid en toewijding van deze atleten en de onvoorwaardelijke liefde en zorg van moeders.
F*** de perfecte plaatjes. Plaats en ruimte maken voor realisme en menselijkheid lijkt me ook hier weer onze uitdaging. Het is tijd dat we vrouwen vieren voor hun veerkracht en toewijding, niet voor hun uiterlijk of hoe goed ze voldoen aan onmogelijke standaarden.
Je zou mijn haar eens elke ochtend moeten zien; en menige middag of avond. Dat zou pas iets geven om over te spreken, en ik kan niet eens meer deftig een radslag doen zonder dat ik mezelf alle gewrichten uit de kom trek.
Comentários