Praktijk & Werking
Mijn werk als psychotherapeut is geworteld in een Freudiaans-Lacaniaans psychoanalytisch kader, waarbij luisteren en de erkenning van de singulariteit van iedere persoon centraal staan. Psychotherapie is geen pasklare oplossing, maar een proces waarin we samen onderzoeken wat jou vastzet, wat jouw worsteling betekent en hoe je daar anders mee om kunt gaan.
Mijn klinische ervaring heb ik opgebouwd in diverse settings: ik deed stage in de palliatieve zorg binnen het Netwerk Palliatieve Zorg en Rustenburg in Brugge, werkte op de psychosenafdeling van het Psychiatrisch Ziekenhuis Sint-Norbertus in Mortsel, op de Fork-K in Antwerpen met jeugddelinquenten en het Expertisecentrum voor rouw- en verliestherapie De Bedding. Sinds 2012 heb ik mijn eigen praktijk, waar ik sindsdien met vrouwen (hun partners) en moeders werk rond vragen over identiteit, relaties, verlies en verlangen.
Van praten naar spreken
Wie bij mij aanklopt, zit vaak in de knoop met zichzelf of met anderen. Misschien voel je je vastzitten in je werk, je gezin of je relatie. Misschien kamp je met angsten, depressieve gevoelens of een diep gevoel van tekortschieten. Soms is er een duidelijk trauma of verlies, soms is er eerder een vage onrust die moeilijk te benoemen valt. Wat het ook is: je zoekt een manier om ermee om te gaan.
In therapie gaat het niet alleen om het verwoorden van wat moeilijk is, maar om te ontdekken wat er tussen de regels door meespeelt. Het gaat om een andere verhouding tot datgene wat je drijft, ook als je dat zelf nog niet helemaal kan vatten. We werken niet aan snelle oplossingen, maar aan een proces waarin spreken ruimte krijgt en betekenis kan verschuiven.
Als er een algemeen doel zou zijn dat ik in mijn werk voor ogen heb, dan is dat wel om op een andere manier in het leven te kunnen staan, dat de kwaliteit van jouw leven verbetert. Huguette Raes zegt dat heel schoon: "dat je niet voortdurend moet zitten klagen (al was het gewoon in gedachten):
Oh, en mijne vent (vrouw), en mijnen baas, en mijn vader en ons moeder, en mijn broer en ons moeder... En hadden zij dit maar (niet) en hadden zij dat maar (niet) en ik ben zo moe dat ik mijn bed niet meer uit geraak... Of, waarom denk ik voortdurend aan/dat, goh, ik voel me zo mislukt, echt waar ik kan dit niet, ik weet niet hoe dit moet, Oh ik ben een slechte moeder/vrouw/dochter... Oh ik ben compleet op. Oh ik doe het niet goed. Oh, ik ga door de mand vallen op het werk. Oh, ik kan me niet langer sterker voordoen dan ik ben.
Dat dat allemaal voor een heel stuk opgevangen is. Zodat je kan zeggen: ja, goed. Dat waren de tekorten die er in mijn levensloop gebeurd zijn, zich hebben voorgedaan. Dit is hoe ik in de wereld sta. Dit is wie ik ben.
Dat je daar met een zekere rust mee kunt leven van. Dat je kan zeggen: ja, dit is mijn levensloop. Dit is mijn afkomst. Dat maak ik ervan. Ik neem verantwoordelijkheid. En de moeilijkheden? De tekorten? Die probeer ik zo goed en zo kwaad als het kan te dragen; zodat ze me niet meer verpletteren."
Een plek waar verandering mogelijk wordt
Sommige ervaringen laten zich niet zomaar wegwerken. Ze zijn onderdeel van je levensverhaal en vragen om een manier om gedragen te worden. In mijn praktijk bied ik een plek waar je kunt spreken over wat je bezighoudt, zonder oordeel, zonder kant-en-klare antwoorden.
In mijn zetel zaten al veel vrouwen die op de een of andere manier het gevoel hadden niet gewenst te zijn – door hun moeder, hun partner, hun omgeving, die het gevoel hebben buiten alles te staan of heel moeilijke dingen meemaakten. Het is geen eenvoudige opgave om daarmee te leren leven. Maar soms kan het helpen om een plek te hebben waar het niet ‘opgelost’ moet worden, maar waar het wél gezegd kan worden.
Therapie is geen vastgelegde route. Iedereen heeft zijn eigen reis af te leggen. Maar je hoeft die reis niet alleen te maken.