Het kan je zomaar overkomen: je bent ziek, echt ziek. Zo ziek dat je al een onbekende babysit liet komen om de zorg voor je kinderen over te nemen (ja, je andere vijf konden allemaal niet). Zó ziek dus. En je man is by the way ook geveld door griep. Daar heeft op dat moment dus ook niemand iets aan.
Horror.
Je hoort de kinderen beneden springen, rommel maken en hoopt dat deze nieuwe babysit er aan denkt ze eten te geven. En dat ze ook onthouden heeft hoe die Epipen werkt, want een van je kinderen heeft een ernstige voedselallergie, als in heel ernstig.
Zie je het plaatje al een beetje voor je? Goed, beeld je nu in dat jij in je pyjama op het toilet zit met óp je schoot een emmer (je weet wel waarvoor.) Je hebt al een koud washandje in je nek liggen, daar dacht je gelukkig aan. Maar het wordt niet bepaald beter. Integendeel. Je grijpt je gsm en stuurt een bericht naar je man die achter de muur van de badkamer ook ligt af te zien.
"Ik denk dat ik ga flauw vallen"
Je hoort eerst 'ping', dan gestommel van achter die muur. De deur voor je gaat open. En dan gaat het licht uit. Het is gebeurd.
Als je bij bewustzijn bent, weet je niet meteen waar je bent; het ziet er wat gek uit boven je. Wat je wel weet is dat je pijn hebt. Niet een beetje maar immens. Je kan en durft geen millimeter te bewegen.
Dat is wat er gebeurt als je op het toilet flauw valt en je met je nek recht op de marmeren badrand knalt.
Ja, dan gaat het licht uit.
De ambulance komt. Je twee kleuters snappen er niets van. Je blijft zo goed en zo kwaad de rust zelve in het bijzijn van die kleintjes.
"Maar mama, als je valt dan moet je je handen uitsteken. Het is je eigen schuld".
Ja liefje, ik ben gevallen. Ze snappen er niets van. Ze huilen en zijn in paniek.
De brandweer komt er ook gezellig bij want het ziet er toch niet helemaal goed uit en je moet wel op een of andere manier beneden geraken.
Veel gehuil en "mamaaaa" van je kleuters later, met een immense pijn (zo mogelijk nog meer misselijk) geraak je aan een rotvaart met de ambulance in het ziekenhuis. Alles duurt een eeuwigheid (het wachten, de scans). Het niet weten in welke staat je nekzenuwen en nekwervels zijn brengt elke mens in een zekere staat van paniek.
Iedereen is uitermate vriendelijk maar ook uitermate serieus en kalm...Tot het moment dat ze je de boodschap brengen: "'t Is niets mevrouw, enkel een zeer ernstige hersenschudding en gekneusde nekwervels. U mag naar huis".
Ik zou kunnen ingaan op alles wat daar nog in dat ziekenhuis gebeurde, hoe vreselijk ik me voelde, wat ik allemaal dacht en wat mijn spontane reactie was toen ik na (en in) al die ellende vriendelijk werd verzocht naar huis te gaan... Maar dat ga ik niet doen. Misschien later eens. Ok heel kort: KAK²²²²²²
Dít is wat elke moeder moet weten voor als het haar op een dag ook overkomt; als je van de ene op de andere seconde niet meer voor je gezin zorgen. Meer nog: iemand moet voor álles de komende weken voor ú zorgen.
Dit zijn de 10 survival tips die elke moeder met jonge kinderen moet weten (nou met oudere ook denk ik):
zorg ervoor dat je een lijst hebt met noodnummers (je moeder/vader/schoonouders/vrienden/...) die je man weet te vinden. Belangrijk detail.
zorg ervoor dat er altijd bereide maaltijden in je vriezer zitten. Brood en beleg is ook super handig. Je kinderen hebben eten nodig maar je man zeker en vast ook.
zorg bij de aankoop van kleren voor je kinderen dat alles op alles past. Het bespaart je man een zenuwinzinking. En jou hartpijn en plaatsvervangende schaamte als moeder wanneer ze je na school een kus komen geven aan je bed
zorg ervoor dat je je buren altijd met respect en vriendelijkheid benadert; je hebt ze nodig.
zorg ervoor dat je verzekeringen in orde zijn
vertel je man de boterhammen 's avonds al te smeren + fruit klaar te leggen en allemaal in de ijskast te zetten om tijd te winnen in de ochtend. Idem met kleren klaarleggen. Wij weten dat; vele mannen niet.
haal oordoppen in huis
wees niet de stoere (geloof me): neem de medicatie in zoals ze jou is voorgeschreven en neem ze uit
vraag schaamteloos hulp. Als je een telefoon ter hand kunt nemen en app-en dan ben je er al half. Stuur alle interessante contacten door naar je man of app zelf als je daartoe in staat bent.
laat de boel de boel, echt. Je aanrecht gaat volstaan, je fornuis vettig of ranzig zijn, de speelhoek onherkenbaar, je hele huis mogelijks een half stort. Overal kleren en spullen . Je man / partner gaat vloeken omdat er hier niets te vinden is in dit huis.
En wat met de kinderen?
Kleuters van 4, 5 of jonger kunnen niet altijd even gemakkelijk om met de onverwachte afwezigheid van hun moeder als die plots uitvalt. Dit is wat kan helpen.
Houd je uitleg simpel en begrijpelijk: Gebruik eenvoudige woorden en leg uit wat er aan de hand is op een manier die past bij hun leeftijd. Vermijd abstracte concepten en maak de uitleg concreet. In mijn geval was dat: mama haar bloed zakte opeens van haar hoofd naar haar tenen. Gek he? En weet je wat nog gekker was? Toen kon mijn hoofd niet meer denken en viel ik om. Boem patat met mijn hoofd op het bad. Toen had ik veel pijn en moest ik naar het ziekenhuis waar de dokter een foto kon nemen en me nadien beter maken. Nu moet ik nog veel rusten en met mijn kraag rond mijn nek (wil je eens voorzichtig voelen?) kan ik nu niet zo super goed voor jullie zorgen. Het leuke is dat er deze week heel veel mensen op bezoek komen en jullie die allemaal jullie school mogen laten zien. Én we lezen elke avond op het grote bed een verhaal samen. Voor hen was dat ok. Daar konden ze mee verder.
Zorg voor routine en structuur, echt doen deze! Kleuters (en kinderen/mensen in het algemeen) gedijen bij routine en structuur. Zorg dat de dagelijkse routine van de kinderen zo veel mogelijk blijft zoals het was voordat jij als moeder uitviel. Zorg ervoor dat de dagstructuur zoveel mogelijk hetzelfde blijft. Dezelfde regels en afspraken blijven gelden. Communiceer ze met de verzorgende . Dit helpt een gevoel van stabiliteit en veiligheid te creëren.
Laat je kinderen een manier zoeken om hun emoties te uiten: het ene moment zijn ze heel verdrietig om de situatie, het andere moment doen ze gek en schaterlachen ze. Helemaal niet vreemd. Dit is het natuurlijke verwerkingsproces van jonge kinderen. Om het verdriet aan te kunnen, moeten ze af en toe vrolijkheid, zuurstof tanken. Ze maken een slingerbeweging tussen verdriet en leuke dingen.
Betrek de kinderen bij je herstelproces, laat ze helpen op een manier die past bij hun leeftijd. Mijn kinderen namen me bij de hand om de trap op te gaan (terwijl ik dit best zelf kon, zij het langzaam). Ze kwamen me herstelkusjes geven. Eentje plukte bloemen op school voor me (waar ze onder haar voeten voor kreeg). Ze kwamen me eten brengen. Ze kwamen te pas en te onpas mijn kamer even binnen: gewoon om even te checken of mama er nog wel steeds was. Verwacht je aan kinderen die mogelijks slechter luisteren, ronduit ambetant zijn grof taalgebruik hanteren. Herken hen in hun verdriet en angst en geef tegelijk aan hoe ze op een andere manier met deze gevoelens kunnen omgaan. Verdriet kent ook verharde tranen als vorm.
Laat de boel de boel. Echt. Ik meen het. Elke letter er van.
In deze omstandigheden moet je prioriteiten stellen. Je kan niet anders.
Absolute prioriteit nummer 1: jij moet herstellen.
Prioriteit nummer 2: je kinderen moeten eten krijgen/slapen/af en toe wat gewassen geraken/ kleren aan/uit krijgen/ op school geraken en ruimte en erkenning krijgen voor hun emoties.
That's it.
Je man is doorgaans 18+ die overleeft dat wel. En geef je kat of cavia ook af en toe iets te eten.
Pluspunt van dit hele verhaal: je gaat (net zoals mij) misschien in járen niet meer zoveel uren na elkaar hebben geslapen en je bed hebben gezien. En als je al een heel klein beetje beter bent, kan je eens ongegeneerd Netflixen. Dat is een onverwachte meevaller.
Alle andere mogelijke survivaltips één adres: hieronder in de comments. Ik wil ze graag állemaal lezen. Ik heb er op dit moment ook nog even de tijd voor.
Heb je iets anders aan je hoofd waar je niet aan uit geraakt? Waar je last van hebt?
Vanaf volgende week ben ik opnieuw paraat!