Sterk lijken is soms gewoon de beleefde versie van pijn: wanneer ‘ik ben oké’ eigenlijk ‘ik ben niet ok’ betekent

Voor de vrouwen die hun rug recht hielden terwijl hun hart schreeuwde om rust.

Voor wie leerde glimlachen waar ze had mogen huilen.

Voor wie de wereld droeg terwijl niemand zag hoe zwaar het was.

Het ritueel van “het gaat wel”

Hoe vaak zeg jij “het gaat wel”, “ik ben oké”, terwijl het eigenlijk niet gaat? We kennen het allemaal: het beleefde glimlachje, de snelle geruststelling, het “nee, echt, het valt mee.” Een klein toneelstuk dat we opvoeren om de ander gerust te stellen — om de sfeer licht te houden, om geen ruimte in te nemen met onze pijn.

Maar onder dat glimlachje schuilt iets anders: vermoeidheid, eenzaamheid, soms pure uitputting.

We weten het, en toch zeggen we het.

We zeggen het, omdat we dat geleerd hebben.

Omdat we leerden da sterkte beleefd was, en kwetsbaarheid belastend.

Het gezicht dat we aan de wereld tonen, is vaak niet het gezicht van ons innerlijk leven.

De glimlach is niet het masker van hypocrisie, maar van overlev(er)ing.

Waarom vrouwen de reflex hebben om sterk te lijken

Voor veel vrouwen is “ik ben oké” geen leugen, maar een reflex.

Een eeuwenoude vorm van zelfbescherming die evolueerde naar emotionele zelfverwaarlozing.

We hebben geleerd dat onze emoties te veel zijn. Dat onze tranen onhandig zijn. Dat onze grenzen flexibel moeten blijven, zolang de ander zich maar goed voelt. Dus glimlachen we. We dragen. We herstellen sneller dan ons lichaam of hart toelaat.

We zijn opgegroeid met het idee dat zorg betekent: de ander ontzien. Niet te zwaar zijn. Niet te veel vragen. Niet te laten zien dat het moeilijk is. Dit is hoe meisjes groot worden tot sterke vrouwen die niet geleerd hebben hoe gedragen worden voelt.

Want precies daar verliezen we onszelf — in het stilzwijgen, in het redelijke, in het voortdurend kiezen voor harmonie boven eerlijkheid.

Er is niets heroïsch aan volhouden. Sterk lijken is vaak de beleefde vorm van pijn: een poging om de wereld niet te belasten met wat ons eigenlijk breekt. Maar er schuilt een hoge prijs in dat soort sterkte.

De prijs van sterkte

Wanneer we permanent sterk zijn, verliezen we:

• Rust

• Ademruimte

• Het vermogen ontvangen even comfortabel te vinden als geven

• Contact met onze eigen grenzen

• Eigen behoefte-erkenning

  
  

En we ontwikkelen:

• Chronische spanning en hyperalertheid

• Het gevoel dat liefde iets is dat je verdient door nuttig te zijn

• Perfectionisme als bestaansbewijs

• Zelfkritiek vermomd als zelfstandigheid

  
  

Sterk lijken is niet dapper.

Het is sociaal aanvaardbare pijn.

De echte moed zit hem geloof ik in niet-meer-meedoen aan het script.

Hoe kwetsbaarheid ons terugbrengt naar onszelf

Kwetsbaarheid is geen breuk, maar een opening naar echtheid.

Niet huilen voor iedereen. Maar ergens veilig kunnen zijn zonder prestatie.

Niet stoer blijven. Maar eerlijk durven zijn.

Niet sterker worden,maar zachter leren rusten.

Van overleven naar leven: een andere weg

Stel jezelf vragen die vrouwen zelden mochten stellen:

Wat als ik niet degene ben die het oplost? Wat als ik rust even belangrijk maak als zorg? Wat als mijn “nee” geen falen is maar zelfbehoud?

Dit is geen fragiliteit.Dit is herstel van menselijkheid.

Praktische zachtheid: kleine rituelen die ruimte kunnen maken Begin klein:

• Schrijf ’s avonds 3 dingen op die jij voelde — niet wat je deed

• Vraag één keer per dag hulp bij iets kleins

• Adem twee minuten bewust tussen verplichtingen

• Vervang “ik ben oké” door “ik ben er, en ik ben moe”

• Tik jezelf op je borstbeen telkens je denkt 'dat heb ik toch maar weer eens goed gedaan'.

• Leg een hand op je borst voordat je antwoord geeft
  

Dit zijn fysiologische breuken met eeuwen sociaal gedrag.Liefde begint bij zelfaanraking, zelferkenning, en zelfrust.

Voor wie nu zacht wordt na jaren hard zijn Voor de vrouwen die:

• Sterk moesten zijn omdat niemand anders het kon

• Dragen leerden voor ze vertrouwen leerden

• Hun zachtheid bewaarden voor later

  
  

Later is nu.

En je hoeft niet beter te worden. Je mag gewoon thuiskomen bij jezelf.

---

FAQ

Waarom zeggen vrouwen dat ze oké zijn als ze dat niet zijn?

Omdat ze leerden dat hun emoties anderen belasten en dat liefde betekende dat ze eerst voor anderen zorgden.

Hoe doorbreek je de reflex om altijd sterk te zijn?

Door zachtheid te oefenen, rituelen rond rust te maken en relaties te kiezen waar kwetsbaarheid welkom is.

Wat betekent echte kracht voor vrouwen?

Niet volhouden, maar kunnen rusten. Niet slikken, maar spreken. Niet pleasen, maar ademen.

---

Conclusie

Er komt een moment waarop ‘sterk zijn’ niet langer moed is maar vermoeidheid. Wanneer je lichaam iets zegt wat je mond al jaren dempt. Dat is geen einde — dat is beginnen leven.

💬 Wat herken jij hierin?

💬 Wil je leren rusten zonder schuld?

📩 Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief

---

Over de auteur

Rebekka Rogiest is psychoanalytisch georiënteerd creatief therapeut en rouw- en verliestherapeut. In haar praktijk komen vooral vrouwen en moeders die zich vast voelen zitten in hun werk, gezin of relatie, die kampen met angsten, depressieve gevoelens of een diep gevoel van tekortschieten. Soms gaat het om duidelijk trauma of verlies, soms om een vage maar hardnekkige onrust. Rebekka begeleidt hen om woorden te vinden voor wat vaak jarenlang verzwegen bleef, en om nieuwe manieren te ontdekken om met hun lijden om te gaan.

Ze is coauteur van Ze maken ons kapot meneer en Bakken vol gevoel, geeft lezingen en werkt dagelijks met thema’s als emotionele vermoeidheid, zorglast en de impact van het patriarchaat.