Waarom moeders vandaag massaal uit balans zijn

Dag vrouw, Dag moeder,

Je bent niet alleen. Steeds meer moeders voelen zich vandaag uit balans. En dat is geen individueel falen. Het is een collectieve realiteit waar we met z'n allen te weinig woorden voor hebben. We scrollen door feeds vol perfecte gezinnen, strakke agenda’s, lachende kinderen in matching outfits — en voelen ondertussen het knagende besef: ik hou dit niet vol.

Als psychoanalytisch therapeut en moeder van twee jonge kinderen zie ik het elke dag: vrouwen die de lat torenhoog leggen, niet omdat ze willen uitblinken, maar omdat het systeem hen dwingt om te blijven gaan.Moeders die 's ochtends vroeg boterhammen smeren met een steen in hun maag. Die huilen in de auto op weg naar het werk. Die zich kapot schamen omdat ze roepen tegen hun kinderen. Die in stilte hopen dat iemand ziet dat ze het niet meer trekken.

De moeder van vandaag:

• moet werken alsof ze geen kinderen heeft,

• en moederen alsof ze geen werk heeft,

• én er goed uitzien,

• én gezond eten,

• én tijd maken voor haar partner,

• én ook nog zichzelf “terugvinden”.

Geen wonder dat zoveel moeders uit balans zijn. Niet omdat ze zwak zijn, maar omdat ze op zoveel fronten tegelijk moeten vechten. Vaak zonder vangnet, zonder echte rust en met een eindeloze stroom aan goedbedoelde tips die het structurele probleem niet oplossen.

Waarom ik deze blog start

Ik ben Rebekka Rogiest. Al meer dan 15 jaar werk ik als zelfstandig therapeut met vrouwen en moeders. In mijn praktijk zie ik de patronen, de stille strijd, de hardnekkige schuldgevoelens en het verlangen om het anders te mogen doen.Deze blog is mijn antwoord daarop.

Hier lees je geen oppervlakkige tips om “beter te plannen” of “meer balans te vinden”. Je leest hier echte verhalen. Over moederschap, verlies, liefde, angst, woede, vervreemding, keuzevrijheid en de impact van een wereld waarin moeders het meestal zelf moeten uitzoeken.

Soms zal ik schrijven als moeder. Soms als therapeut. Soms als vrouw die het zelf ook even niet weet.

Maar altijd oprecht. Altijd met een luisterend hart. En altijd met het besef: we hebben méér nodig dan een yoga-avond of een nieuwe bullet journal.

We hebben woorden nodig. En ruimte. En een plek waar het even mag stormen.

Welkom.